Κάθε φορά που σηκώνομαι το πρωί και έχει λιακάδα, πως να το πω αισθάνομαι ότι όλα θα πάνε καλά, ότι ζω στην καλύτερη χώρα του πλανήτη και τίποτα μα τίποτα δεν θα αφήσω να χαλάσει αυτή τη μεθυστική αίσθηση. Ξέρω ότι εκεί, κατά το απόγευμα θα με πνίγει η μιζέρια της καθημερινότητας, μετά από την πολύωρη κυκλοφοριακή ασφυξία, την κατάποση της άκρατης αγένειας και αργοπορίας των δημόσιων λειτουργών, την υπερπήδηση της προχειρότητας της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και την αγανάκτηση από την παράλογη ακρίβεια τόσο κακών υπηρεσιών και αναφέρομαι μόνο στα χοντρά.
Τελικά σ’ αυτή τη χώρα ο ήλιος είναι ντόμπα και εμείς πρεζόνια του ήλιου, με όλα τα εφέ της εξάρτησης. Ο ήλιος μας ανεβάζει και μόλις πέσει πέφτουμε. Το βράδυ στις ειδήσεις σκυλοβρίζουμε τους πολιτικούς μας και μόλις βγει ο ήλιος ποιος τους χέζει βρε αδερφέ. Το φθινόπωρο με τις πρώτες συννεφιές καταστρώνουμε μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον, που γίνονται ατμός με τις αλκυονίδες. Το καλοκαίρι ο ήλιος με την οβερντόουζ επίδρασή του, μας «στέλνει» στις ακρογιαλιές όπου αποκαμωμένους μας βρίσκουν τα κοράκια του τουρισμού και μας αποτελειώνουν. Το φθινόπωρο φτου κι’ από την αρχή. Αν μη τι άλλο είμαστε γερά σκαριά, και σ΄ αυτό φταίει πάλι ο ήλιος.
