Ξέρετε την ευχή «να πάθεις αυτό που ποθείς», ε! λοιπόν για μια ακόμη φορά, η προφορική σοφία είναι αποκαλυπτική. Πιστεύω ότι, τέτοιες εκφράσεις, βγαίνουν από ξαφνικές επιφωτίσεις (ζεν), που είναι τόσο δυνατές, ώστε να χαράζονται στο συλλογικό ασυνείδητο ως πνευματική κληρονομιά.
Κάθε φορά, χρειάζεται κανείς να ελέγχει τις επιθυμίες του, για να σιγουρευτεί ότι δεν είναι προπύργια κάποιων άλλων βαθύτερων και ανομολόγητων που η επίτευξη των πρώτων τις ακυρώνει και "πάθει ότι ποθεί". Πως επιτυγχάνεται αυτός ό έλεγχος? μα πολύ απλά: κλείνεις τα μάτια και προσομοιώνεις υπερθετικά τις συνέπειες της εκπλήρωσης αυτών των επιθυμιών που υποστηρίζεις και «βλέπεις» εάν οι συνέπειες σου αρέσουν, σε ευχαριστούν και δεν δημιουργούν ένα περιβάλλον στενάχωρο.
Θα πείτε και με το δίκιο σας: είναι δυνατόν να προσομοιωθούν οι συνέπειες, μια υποθετικής κατάστασης? που όταν επιτευχθεί, θα εκτινάξει τέτοια πολυπλοκότητα που είναι αδύνατον να προϋπολογιστεί. Αυτή είναι η παγίδα: θολώνουμε τον μελλοντικό ορίζοντα, προκειμένου να κρατήσουμε τις επιθυμίες μας ζωντανές, ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι όταν επιθυμούμε κάτι, αυτό συμβαίνει σε ενεστώτα χρόνο, με αφορμή συναισθήματα που νιώσαμε σε γνώριμες συνθήκες και άρα αυτές μπορούν να προσομοιωθούν. Όταν κλείνεις τα μάτια σου μένεις με σένα και τα κοροϊδιλίκια δεν έχουν θέση. Φυσικά μπορείς να συνεχίσεις την φαντασίωσή σου και εκεί, αλλά και το μέλλον μας, δεν είναι μια φαντασίωση?
Καλά, ας το πάθω και βλέπουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή